გეოპოლიტიკის როგორც მეცნიერების გაჩენა XIX-XX საუკუნეების მიჯნაზე განპირობებული იყო არა მხოლოდ მეცნიერული აზროვნების განვითარების ლოგიკით, არამედ პირველ რიგში ახალი პოლიტიკური რეალიების გააზრების აუცილებლობით. ეს მეცნიერება გაჩნდა მაშინ როდესაც სამყარო როგორც ერთიანი მთლიანობა ძირითადად გადანაწილებული იყო ურთიერთდაპირისპირებულ ძალთა ცენტრების მიერ. ეს გარემოება ხელს უწყობდა და ბიძგს აძლევდა დაწყებულიყო მეცნიერული ძიებები რომელიც ახსნიდა ამ მოვლენათა არსა და ამის გარდა მიმართული იქნებოდა უმთავრესი გეოპოლიტიკურ ძალებს შორის დაპირისპირებისა და ბრძოლის მეთოდების დახვეწისკენაც.

   დღემდე სამეცნიერო ლიტერატურაში არ არსებობს გეოპოლიტიკის ერთი ყოვლისმომცველი დეფინიცია. ეს როგორც წესი ჩამოყალიბების სტადიაში მყოფი მეცნიერებებისთვის და დისციპლინებისთვისაა დამახასიათებელი. გეოპოლიტიკის საგანსა და ობიექტებზე დავა ას წელზე მეტხანს გრძელდება. გეოპოლიტიკის ცნება როგორც წესი, ძალზე ფართოდ განიხილება. შედეგად ამ მეცნიერებას არ გააჩნია მკვეთრად განსზღვრული და ჩამოყალიბებული კონტურები. იგი გადადის ეკონომიკის, პოლიტიკის, ბუნებრივი რესურსების, სამხედრო-სტრატეგიული, შიდა პოლიტიკისა და ა.შ. საკითხებში.

  ხშირად, საბრძოლო მოქმედებათა დასრულების შემდეგ, როდესაც მსჯელობის საგანი ამ ქმედებათა შეფასება ხდება, ისმის კითხვა:რატომ დაიღუპა ჯარისკაცი? ზოგს ჯარისკაცის დაღუპვა ბუნებრივად მიაჩნია:ომია და ჯარისკაცი უნდა დაიღუპოს. ზოგს, ამდაგვარი ახსნა არ აკმაყოფილებს და მიაჩნია, რომ ასეთი რამ აუცილებელი არ არის, თუმცა შესაძლოა, რომ ჯარისკაცი დაიღუპოს. აღნიშნული კალამბური არ გახლავთ და ომის წარმოების მიმართ ორ სხვადასხვა მიდგომას, ორ სხვადასხვა ფილოსოფიას გამოხატავს. პირველის მიხედვით, ჯარისკაცი ომის მასალაა, რომელიც ომის დროს უნდა დაიხარჯოს. მეორის მიხედვით, ჯარისკაცი საბრძოლო ქმედებათა ცენტრალური ფიგურაა, რომლის წარმატება (საბრძოლო ამოცანის შესრულება) მნიშვნელოვნად განსაზღვრავს საბოლოო შედეგს. სხვათაშორის, ამ მიდგომის უკან დგას არა იმდენად ჰუმანიზმი, რამდენადაც ცივი, პრაგმატული გათვლა:პირველი, დაღუპული ჯარისკაცი ამოცანას ვერ ასრულებს და მეორე, დაღუპულთა მნიშვნელოვანმა რაოდენობამ შესაძლოა პოლიტიკური სირთულეები შექმნას და პოლიტელიტისთვის ომის წარმოება პრაქტიკულად შეუძლებელი გახადოს. სხვა საქმეა, რომ საბრძოლო ამოცანის შესრულება სიცოცხლის მაღალი რისკის შემცველია და უმეტესად შეგნებულ თავგანწირვას გულისხმობს.

კარლ გუსტავ მანერჰაიმის ბიულეტინი ჯარის მიმართ

"ფინეთის დიდებული არმიის ჯარისკაცებო!

ჩვენს სამშობლოსა და საბჭოთა რუსეთს შორის სასტიკი შეთანხმება დაიდო. ამ შეთანხმების მიხედვით, საბჭოთა კავშირს გადაეცა თითქმის ყვალა ბრძოლის ველი, სადაც თქვენ სისხლი დაღვარეთ იმის დასაცავად, რაც თქვენთვის წმინდა და ძვირფასი იყო.

“არ ესროლოთ, სანამ არ გაარჩევთ მათი თვალების გუგის სითეთრეს...”
ვიცე-პოლკოვნიკ სერ ენდრიუ აგნიუსის მიერ გაცემული ბრძანება შოტლანდიელი სამეფო ფუზელიორებისთვის დეტინგენის ბრძოლაში (1743 წელი).


    ახლო მანძილებზე ბრძოლა (close quarters combat - CQC) წარმოადგენს საბრძოლო მოქმედებების სახეს, რომელშიც დანაყოფი ახორციელებს მტერთან დაპირისპირებას პერსონალური იარაღით ძალზედ ახლო დისტანციაზე, ხშირად ხელჩართული ბრძოლის პირობებში.  ტიპიური ახლო მანძილებზე ბრძოლის სცენარი ვითარდება მაშინ, როდესაც შეტევაში მყოფი მებრძოლები ძალზედ სწრაფად უახლოვდებიან მოწინააღმდეგეს, რომელსაც არ გააჩნია ბრძოლის ველიდან სწრაფად გაცლის შესაძლებლობა.  ხშირია შემხვედრი ბრძოლის დროსაც, როდესაც ორივე მხარე თავისი ამოცანის გადაჭრას ცდილობს შეტევით. ახლო მანძილებზე ბრძოლა არ არის ხელჩართული ბრძოლის სინონიმი, თუმცა უმეტეს შემთხვევაში ხელჩართული ბრძოლა წარმოადგენს მის შემადგენელ და კულმინაციურ ნაწილს.  ახლო მანძილებზე ბრძოლა ხასიათდება ხანმოკლე, ძალზედ მაღალი ინტენსიობის, აგრესიულობითა და დაუნდობლობით სავსე გააფთრებული შეტაკებით.