1944 წლის აგვისტოს ბოლოს დამარცხებულმა გერმანულმა ნაწილებმა დასტოვეს საფრანგეთი და მოკავშირეები მიუახლოვდნენ გარმანიის საზღვრებს.  ისინი დარწმუნებულნი იყვნენ, რომ შობისთვის ომი დასრულდებოდა.  თუმცა, მათ იმედებს ცივი წყალი გადაესხა, როდესაც მიადგნენ გერმანელთა თავდაცვის ე.წ. “დასავლეთის კედელს” ( მოკავშირეების ტერმინით “ზიგფრიდის ხაზს”).  აღნიშნული ზღუდის ცენტრი გადიოდა უღრან და თითქმის გაუვალ ჰიურტგენის ტყის მასივში.  გერმანელთა თავდაცვას ხელმძღვანელობდა ფელდმარშალი ვალტერ მოდელი -  ტაქტიკური თავდაცვის დიდოსტატი.
    ჰიურტგენის ტყეში ბრძოლა იყო მე-2 მსოფლიო ომში წარმოებული ბრძოლებს შორის აშშ-ს შეიარაღებული ძალების ყველაზე მძიმე დამარცხება.  სამი თვის სასტიკ ბრძოლებში ამერიკელებმა დაკარგეს 33000-მდე მებრძოლი, მაგრამ ვერ მიაღწიეს სასურველ შედეგს ვერც ტაქტიკურ და ვერც ოპერატიულ დონეზე.

“ქალი პატიობს ყველაფერს უგულვებელყოფის გარდა”

ფრანგი პოეტი და დრამატურგი ალფრედ დე მიუსე

მსოფლიოში არ წყდება კამათი სამხედრო სამსახურში ქალის ადგილისა და ფუნქციების შესახებ.  მოკამათეების სპექტრი მოიცავს როგორც დაბეჯითებით მომხრეებს, ასევე კატეგორიულად მოწინააღმდეგეებს, აღტაცებულ ფემინისტებს და მოქირქილე ცინიკოსებს.…

საქმე ეხება ქალ – სამხედრო მოსამსახურეს და არა პარტიზანული რაზმის წევრს ან წინააღმდეგობის მებრძოლს, რომელთაც ყველასთვის კარგად ცნობილმა ერნესტო ჩე გევარამ თავისი წიგნის “პარტიზანული ომის” ფურცლებზე განსაკუთრებული ფუნქციაც კი გამოუყო აჯანყებულთა რაზმებში.  ერთია გარკვეული, თუნდაც ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში იარაღით ხელში იდეის გარშემო გაერთიანება და მეორე – ყოველდღიური მუშტრა და მკაცრად რეგულირებული ცხოვრების წესი.  პირველ შემთხვევაში ქალის მიერ იარაღის ხელში აღება ძირითადად მოტივირებულია საყვარელ მამაკაცთან ახლოს ყოფნით, შურისძიების სურვილით ან რომანტიულობისა და ავანტიურის მაცდური ხიბლით, მაშინ როცა რეგულარულ სამხედრო სამსახურში ქალის წასვლის მთავარი მამოძრავებელი ცხოვრების პირობების გაუმჯობესება, სტაბილური, მაღალი ხელფასი და სოციალური გარანტიებია.

    ადრეული ეპოქის ევროპაში მომხდარი “სამხედრო რევოლუციის” კონცეფცია ძირითადად შესწავლილად ითვლება. თუმცა არსებობს აზრთა სხვადასხვაობა მისი განვითარების ზუსტი დროის მონაკვეთის შესახებ. ტრადიციულად ისტორიკოსები ასეთად მიიჩნევენ არმიას, რომლითაც 1496 წელს ჩარლზ VIII შევიდა იტალიაში და რომელიც თავისი შემადგენლობით დიდად არ განსხვავდებოდა 3 საუკუნის შემდეგ ნაპოლეონის მიერ  ჩამოყალიბებული არმიისაგან. მეორეს მხრივ, მიუხედავად მე-15 საუკუნის ბოლოსათვის სამხედრო რევოლუციის შემადგენელი მრავალი ელემენტის (ქვეითი ჯარის წარმოშობა, ცეცხლსასროლი იარაღის ფართო გამოყენება და არტილერიის შეტევის გამძლე ნაგებობების შექმნა) უკვე არსებობისა ისტორიკოსთა სხვა ნაწილი ასეთ პერიოდად მიიჩნევს რეგულარული არმიის გამოჩენის პერიოდს 1560-1660 წლების შუალედში.