ვერავინ ვერ იტყვის, რომ ჯვაროსნული ლაშქრობები ან დიდგორს მომდგარი მტრის ურდოები არ წარმოადგენდნენ მრავალეროვნულ საომარი მოქმედებების მაგალითს, თუმცა თანამედროვე გაგებით, სამხედრო თეორიაში მრავალეროვნული ოპერაციების ათვლა იწყება 1900 წლებიდან.  ზოგადი ნუსხა წარმოდგენას მოგვცემს მათი განვითარების ინტენსიობაზე:

    ISAF-ის სტრუქტურაში შედის ოთხი ძირითადი კომპონენტი:

   ზოგადად, ნატო ახორციელებს ამერიკული “ენდიურინგ ფრიდომ” კამპანიით განსაზღვრულ ამოცანებისგან განსხვავებულ მისიას.  კერძოდ,  ISAF კონცენტრირებულია ქვეყნის სტაბილიზაციასა და უსაფრთხოებაზე, მაშინ როდესაც, აშშ-ს ხელმძღვანელობით მოქმედი კოალიციური ძალები – ტერორიზმთან ბრძოლაზე.  აშშ-ს შეიარაღებული ძალები, რომლებიც არ ექვემდებარებიან  ISAF-ის სარდლობას, მოქმედებენ აბსოლუტურად დამოუკიდებელი ხელმძღვანელობის ქვეშ. A მიუხედავად ნატო-ს აქტიური ჩართულობისა, მხოლოდ 2006 წლისთვის დაიწყო არაამერიკული სახელმწიფოების სამხრეთ ავღანეთში გაშლა და საბრძოლო მოქმედებებში ჩაბმა. ფაქტიურად, 2006 წლამდე ნატო-ს ეგიდით განხორციელებულ საბრძოლო მოქმედებებს ძირითადად სიმბოლური ხასიათი გააჩნდათ. ეს ეტაპი ყველაზე საკამათო აღმოჩნდა კოალიციის მოქმედებებში, ვინაიდან ნატო-ს სახელმწიფოთა მხოლოდ მცირე ჯგუფმა განაცხადა თანხმობა ავღანეთის რთულ რეგიონებში ძალების გაგზავნაზე, რის გამოც გერმანია, იტალია, ესპანეთი და საფრანგეთი ბრიტანელ-ამერიკელ-კანადელ პოლიტიკოსთა კრიტიკის ქარ-ცეცხლში მოექცნენ.  ზოგიერთმა ქვეყანა (მაგ. ჰოლანდიამ), მართალია მონაწილეობას ღებულობდნენ სამხედრო ოპერაციებში, მაგრამ უარი განაცხადეს შეტევით და მოწინააღმდეგის ღრმა ზურგში მოქმედებებზე.  მიუხედავად იმისა, რომ ნატო-ს შეიარაღებულმა ძალებმა ავღანეთში აჩვენა მაღალი ტაქტიკურ-ტექნიკური მომზადება და დაადასტურა თავისი უდაო უპირატესობა აჯანყებულებთან შედარებით ღია ბრძოლის პირობებში, ამავე დროს გამოჩნდა ალიანსის რიგ წევრთა მოუმზადებლობა პარტიზანული ბრძოლის პირობებში მოქმედებისადმი.  კანადისა და ევროპის ბევრი ქვეყნის შეიარაღებული ძალები (ბრიტანეთის და საფრანგეთის გამოკლებით) არ არიან აღჭურვილნი და მომზადებული კონტრ-პარტიზანული მოქმედებებისთვის, არ გააჩნიათ ეროვნულ საზღვრებს გარეთ მოქმედებისთვის საჭირო არც საბრძოლო ტექნიკა, არც არსებულის გადასროლის შესაძლებლობები.   მეორეს მხრივ, ნატო-ს მონაწილეობამ გაართულა ავღანეთში აჯანყებულთა წინააღმდეგ შექმნილი მართვის სტრუქტურა.  ქვეყნები, გამომდინარე საკუთარი სტრატეგიულ-ოპერატიული თვალსაზრისიდან, ცდილობდნენ გაეტარებინათ დამოუკიდებელი პოლიტიკა, რაც იწვევდა ხარვეზებს ურთიერთ კოორდინაციას და სადაზვერვო ინფორმაციის გაცვლაში.  შეთანხმებულ სტრატეგიაში არსებული ხარვეზების გამო, ასევე გაუმჯობესებას მოითხოვს ნატო-ს ფსიქოლოგიური ოპერაციები, რომლებიც უფრო მიმართულია საერთაშორისო საზოგადოების აზრის ჩამოსაყალიბებლად, ვიდრე ავღანელთა დარწმუნებისკენ, არ დაუჭირონ მხარი აჯანყებულებს.  ნიშანდობლივია, რომ ბოლო დროს, ღია წყაროებში დეკლარილებული ნატო-ს მიერ მოლაპარაკებების დაწყების შესაძლებლობა შეურიგებელ ოპოზიციის ხელმძღვანელობასთან შეიძლება მთელმა მსოფლიომ აღიქვას უფრო ნეგატივად, ვიდრე პოზიტიურ მოვლენად.   არ არის გამორიცხული, რომ კოალიციის სულ უფრო მეტი ქვეყანა იძულებული გახდება გაიყვანოს ძალები ავღანეთიდან საკუთარი საზოგადოებრივი აზრის ზეწოლის გამო.  მსოფლიოს ბევრი პოლიტიკოსი და ექსპერტი მიდის იმ დასკვნამდე, რომ ნატო-ს ოპერატიული შესაძლებლობები სამხედრო თვალსაზრისით კამპანიის დაწყებამდე არსებულ ვარაუდებზე უფრო შეზღუდული აღმოჩნდა (რაც ფაქტიურად პოლიტიკური ნების არქონასთან ერთად, საქართველომაც იწვნია 2008 წელს).  საქმე იქამდედაც კი მივიდა, რომ 2008 წელს ამერიკელებმა დააყენეს საკითხი, რათა სამხრეთი ოლქის ხელმძღვანელობა მუდმივად ამერიკული ან ბრიტანული ყოფილიყო, ნაცვლად მონაწილეთა რიგ-რიგობით მონაცვლეობისა.  აღნიშნული მოსაზრება არ იქნა ცხოვრებაში გატარებული მხოლოდ სამოკავშირეო ურთიერთნდობისა და პატივისცემის თვალსაზრისით.  2007 წლიდან კოალიციის ერთობის ინტერესებიდან გამომდინარე, ამერიკელებმა “ავღანეთის შენარჩუნების” ტერმინი ჩაანაცვლეს “ნატო-ს შენარჩუნების” ტერმინით.

  აღნიშნულს შეიძლება დაემატოს, რომ მრავალეროვნული ოპერაციების პერიოდში, საერთო ძალისხმევის მისაღწევად აუცილებელია ურთიერთპატივისცემა, ერთმანეთის შესაძლებლობების ზედმიწევნით კარგი ცოდნა, ურთიერთნდობა და მოთმინება.  ნაბიჯებს, მიმართულს რაციონალიზაციის, სტანდარტიზაციის და ურთიერთავსებადობის მისაღწევად, მნიშვნელოვნად შეუძლიათ კამპანიის წარმატების ალბათობის გაზრდა.